ജനിച്ചപ്പോള്‍ മുതല്‍ ദൈവം എനിക്കത് ഇഷ്ടംപോലെ തന്നു.
എന്തൂട്ടാന്നാണോ?
അത് തന്നെ. കഴുത്തില്‍ ഒരു പാലുണ്ണി, കയ്യിലും കാലിലും ശരീരത്തിലും എല്ലാം ആവശ്യത്തില്‍കൂടുതല്‍ കാക്കപുള്ളി (അത്രയ്ക്കൊന്നുമില്ല. കുറച്ച് കൂട്ടി പറഞ്ഞില്ലേല്‍ ഒരു ഇത് ഇണ്ടാവില്ലല്ലോ ലേത്?), ഇതൊന്നും പോരാഞ്ഞ് ഇടത്കാല്‍മുട്ടിലൊരു വല്ല്യ അരിമ്പാറയും.
സന്തോഷം!
വീട്ടുകാര്‍ക്കും നാട്ടുകാര്‍ക്കും അതൊക്കെ ഭാഗ്യത്തിന്‍റെ അടയാളങ്ങള്‍ ആയി തോന്നിയെങ്കിലും എന്‍റെ ജീവിതത്തില്‍ ഇന്നുവരെ ഒരു ഭാഗ്യവും പ്രത്യേകിച്ച് എനിക്കുണ്ടായിട്ടില്ല.
ഉദാഹരണത്തിന് ഞാന്‍ മത്സരിക്കുന്ന ഒരു ക്രിക്കറ്റ് ടൂര്‍ണ്ണമെന്‍റില്‍ ഞാന്‍ ഇരട്ട സെഞ്ച്വറി അടിച്ചാല്‍ (സംഭവം ചുമ്മാതാ, ഒരു വെയിറ്റിനു ഇരിക്കട്ടെ) കളിതീരും മുമ്പ് അത് മീനവേനല്‍ ആയാല്‍ പോലും മഴ മൂലം കളി നിര്‍ത്തിയും വയ്ക്കും.
ഇനി ഞാന്‍ ലോട്ടറി എടുത്താലോ? അന്നുവരെ ജീവിതത്തില്‍ ഒരു ലോട്ടറി കാണുകപോലും ചെയ്യാത്ത ഏതെങ്കിലും മാന്യന് ലോട്ടറി അടിക്കും.
എന്‍റെ കഷ്ടകാലത്തിന് ഞാന്‍ ഏതെങ്കിലും പെണ്‍കുട്ടിയെ ഒന്ന് പ്രേമിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചാല്‍, അവള് വല്ല കണ്ണ്പൊട്ടന്‍റെയും കൂടെ ഒളിചോടിപോകും.
അത്രയ്ക്കും ഭാഗ്യദേവത കനിഞ്ഞ് അനുഗ്രഹിച്ചിരിക്കുന്ന സുന്ദരനും, സുമുഖനും, സുശീലേച്ചിയുടെ അയല്‍ക്കാരനുമായ ഞാന്‍ അരിമ്പാറ കാലില്‍ ഒരു മഹാവ്യാധി ആണെന്നും സര്‍വോപരി നിക്കറിടുമ്പോള്‍ കാല്‍ മുട്ടിലെ ഈ അരിമ്പാറ എന്‍റെ സൗന്ദര്യത്തിന് കളങ്കം വരുത്തുന്നു എന്ന് മനസ്സിലാക്കുകയും, അതിനെ ഉന്മൂലനം ചെയ്യാന്‍ ആഗ്രഹിക്കുകയും ചെയ്തതില്‍ എന്താണ് തെറ്റ്?
അത്പക്ഷേ കേട്ടവര്‍ കേട്ടവര്‍ നെറ്റിചുളിച്ചു. അതൊന്നും ശരിയാവില്ല പോലും.
എന്തൂട്ട് ശരിയാവില്ലെന്ന്? എന്‍റെ കാലിലെ ഒഴിയാബാധയായ അരിമ്പാറയെ ഒഴിവാക്കുന്നതില്‍ അവര്‍ക്കെന്തു നഷ്ടം?
അങ്ങനെ അവസാനം എന്‍റെ അമ്മൂമ വേണ്ടി വന്നു എന്നോട് സഹതപിക്കാനും എന്നെ സഹായിക്കാനും.
മരുന്നും കിട്ടി. കിണറ്റില്‍ മുതിര കൊണ്ടിടണം പോലും!
എന്തിന്?
അരിമ്പാറ കൊഴിഞ്ഞുപോകും എന്ന്!!
ഇട്ടു. മുതിര കിണറ്റില്‍ കിടന്ന മീനുകള്‍ക്കൊരാഹാരമായതല്ലാതെ എന്‍റെ അരിമ്പാറ അനങ്ങിയതുപോലുമില്ല.
ഇപ്പോള്‍ ആലോചിക്കുമ്പോള്‍ ഒരു സങ്കടം മനസ്സില്‍ ചുമ്മാ ഓടിനടക്കും.
അന്ന് ഞാന്‍ കിണറ്റില്‍ ഇട്ട മുതിര കച്ചോടം ചെയ്തിരുന്നുവെങ്കില്‍ ഇന്നെന്‍റെ കുടുമ്മം രക്ഷപെട്ട് പോയേനെ.
ഹാ പോയ ബ്രേവ്നെസ്സ് ഓട്ടോയില്‍ പോയി വിളിച്ചാലും തിരിച്ച് വരില്ലല്ലോ
അങ്ങനെ വീണ്ടും ഞാന്‍ അരിമ്പാറയെ നോക്കി നെടുവീര്‍പ്പിട്ടു.
അമ്മൂമ അധികം താമസിയാതെ പുതിയ പ്രയോഗവുമായി വന്നു.
ഒരു നീളമുള്ള തലമുടി, മലയാറ്റൂര്‍മല കയറി മലമുകളില്‍ വച്ച് അരിമ്പാറയില്‍ കെട്ടിയിടുക! എന്തിനാ?
സംഭവം ഒരുമാസം കൊണ്ട് അടര്‍ന്നു പോവൂത്രേ!!!!!
ഞാന്‍ പിന്നൊന്നുമാലോചിച്ചില്ല. ഐഡിയ തന്ന അമ്മൂമയുമായി തന്നെ മലയാറ്റൂര്‍ മല കയറാന്‍ തീരുമാനിച്ചുകൊണ്ട് "പൊന്നുംകുരിശു മുത്തപ്പോ പൊന്മല കേറ്റം" എന്ന പ്രാര്‍ത്ഥന മുദ്രാവാക്യം പോലെ ചൊല്ലിപഠിച്ചു കാത്തിരുന്നു.
ഫ്ലൈറ്റ് (ബസ്‌)),) ടിക്കറ്റ്‌ ബുക്ക്‌ ചെയ്തു. അങ്ങനെ ഒരു ദുഖവെള്ളിയാഴ്ച ഞാന്‍ സന്തോഷത്തോടെ മലയാറ്റൂര്‍ക്ക് വണ്ടി കേറി.
അന്നെനിക്ക് എന്തോ എന്‍റെ പിറന്നാളിനെക്കാളും, ക്രിസ്മസിന് കേക്ക് മുറിക്കുമ്പോള്‍ തുള്ളിചാടുന്നതിനെക്കളും ആഹ്ലാദം ആയിരുന്നു. മലകയറി തുടങ്ങിയപ്പോഴേക്കും എന്‍റെ ആവേശം സങ്കടത്തിലേക്ക് കൂപ്പുകുത്തി.
പ്രതീക്ഷിച്ചപോലെ ഒരു സുഖവുമില്ല ഈ മലകയറാന്‍.
കുറച്ച്കേറി കഴിഞ്ഞപ്പോള്‍ എന്‍റെ ആവേശം തളര്‍ന്നു.
ഇത്തിരി വെള്ളം കുടിപ്പിച്ച് അമ്മാമ എന്നെ വീണ്ടും നടത്തി,
എന്‍റെ ആവേശം അണയാറായി. ഞാന്‍ വീണ്ടും തളര്‍ന്നൊരു പാറയില്‍ കിടന്നു.
അമ്മാമ വിടുമോ പിന്നേം വെള്ളം ആഫ്റ്റര്‍ നടത്തം. എന്‍റെ ആവേശം കെട്ടു.
മുകളില്‍ എത്തിയപ്പോഴേക്കും എന്‍റെ ആവേശം മരിച്ച് അതിന്‍റെ ഏഴും, പതിനൊന്നും കഴിഞ്ഞ് നാല്‍പ്പത്തിയൊന്നിന് കുര്‍ബാന കൂടുകയായിരുന്നു.
എങ്കിലും അമ്മാമ എന്നെ കുരിശുവരപ്പിച്ച്, എന്‍റെ അരിമ്പാറയില്‍ മുടികൊണ്ട് താലികെട്ടി. ഈ ബന്ധം എത്രയും പെട്ടെന്നെന്നെ ഉപേക്ഷിച്ച് പോകണേ കര്‍ത്താവേ എന്ന് ഞാന്‍ ആത്മാര്‍ത്ഥമായി പ്രാര്‍ഥിച്ചു.
അരിമ്പാറ പോയിക്കഴിഞ്ഞ് അവിടെ വെളുത്തിരിക്കുമോ? അതോ കറുത്തിരിക്കുമോ? അരിമ്പാറ പോയ ഇടം മാത്രം കറുത്തിരുന്നാല്‍ കൊള്ളാമായിരുന്നു. കാരണം ബാക്കി ദേഹം മുഴുവന്‍ തൊള്ളായിരത്തി പതിനാറു ബീട്ട്രൂറ്റ്‌ ഗ്യാരണ്ടി കളര്‍ ആയതോണ്ട് കറുപ്പ് ഇങ്ങനെ എടുത്ത് നില്‍ക്കും (എവിടെ?) എന്നുള്ള ശുഭാപ്‌തിവിശ്വാസങ്ങളും, ആശങ്കകളും, ചിന്തകളും വ്യാകുലപെടുത്തിയ മനസ്സുമായി ഞാന്‍ മലയിറങ്ങി.
തുടര്‍ ദിനങ്ങളില്‍ കാലത്ത്‌ എഴുന്നേല്‍ക്കുമ്പോള്‍ തന്നെ ഞാന്‍ അരിമ്പാറയെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കിത്തുടങ്ങി. എന്തെങ്കിലും മാറ്റം ഉണ്ടോന്നറിയാന്‍ വേണ്ടി.
അവിടേയും ഭാഗ്യദേവത എന്നെ തുണച്ചു. അരിമ്പാറയിലെ താലിച്ചരട് രണ്ടാം ദിവസം പൊട്ടിപോയി.
അരിമ്പാറ തൃശൂര്‍ റൌണ്ടില്‍ കാക്കകള്‍ പറന്നും, നടന്നും, ഇരുന്നും ഷിറ്റിയിട്ടും കുലുങ്ങാത്ത ശക്തന്‍ തമ്പുരാന്‍റെ പ്രതിമയെപ്പോലെ എന്നെ നോക്കി നിന്നു. സങ്കടം കൊണ്ടെന്‍റെ കണ്ണില്‍ ഇരുട്ട് കേറി. ഈ മാരണത്തെ ഒഴിപ്പിക്കാന്‍ വേണ്ടി കല്ലും മുള്ളും ചവിട്ടി മല കേറിയത് വെറുതെ ആയല്ലോ എന്നോര്‍ത്ത് ഞാന്‍ വിങ്ങിപൊട്ടി, ഒരു രക്ഷയുമില്ല. ഈ കുരുപ്പ് എന്നേം കൊണ്ടെ പോകൂ എന്ന് ഞാന്‍ ഉറപ്പിച്ചു.
നിരാശയിലും, വേദനയിലും തള്ളിനീക്കിയ കുറച്ച് ദിനരാത്രങ്ങള്‍ക്ക് ശേഷം
പ്രത്യേകിച്ചൊരു മുന്‍കരുതലൊന്നുമില്ലാതെ ഒരുദിവസം പ്രതീക്ഷിക്കാതെ വെളുപ്പിന് അഞ്ച് മണിക്ക് മുമ്പ് തന്നെ പ്രഭാതം പൊട്ടിവിരിഞ്ഞു.
പ്രത്യേകിച്ചൊരു മുന്‍കരുതലൊന്നുമില്ലാതെ ഒരുദിവസം പ്രതീക്ഷിക്കാതെ വെളുപ്പിന് അഞ്ച് മണിക്ക് മുമ്പ് തന്നെ പ്രഭാതം പൊട്ടിവിരിഞ്ഞു.
ഒരുമാതിരി ആളെകളിയാക്കുന്ന പരിപാടി....
ഞാന്‍ എണീറ്റ്‌ പതിവുപോലെ സ്കൂളില്‍ പോകാതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടിയുള്ള തയ്യാറെടുപ്പില്‍ അവിടെയും ഇവിടെയും ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞ് സമയനെ കൊന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. കൃത്യം സമയമായപ്പോള്‍ മടിപിടിച്ച മനസ്സുമായി അടിയെപേടിച്ച് ഞാന്‍ സ്കൂളിലേക്ക് പോകാന്‍ റെഡിയായി.
അന്നെനിക്ക് സ്കൂളില്‍ വച്ച് ക്ലാസില്‍ പഠിച്ച് ഒന്നാമന്‍ ആയതിന്‍റെ സമ്മാനം കിട്ടി. എന്‍റെ സ്കൂള്‍ ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യത്തെയും അവസാനത്തെയുമായ ഒന്നാംസ്ഥാനം. എന്‍റെ മേമയുടെ (അമ്മയുടെ അനിയത്തി) അടിയും, പിച്ചും അവസാനം എന്നെ ഒന്നാം റാങ്ക്കാരനാക്കി. സ്റ്റേജില്‍ കേറിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ആകെ അമ്പരന്നു. ഇനി ഞാന്‍ തന്നെയല്ലേ? സമ്മാനം വാങ്ങേണ്ടത്? നമ്മള്‍ക്കിതൊക്കെ അന്വേഷിക്കാന്‍ സമയം എവിടെ കിടക്കുന്നു. ജയിച്ചോ തോറ്റോ എന്നുപോലും അറിയില്ല.
എന്തായാലും ഞാന്‍ സമ്മാനം വാങ്ങാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.
സമ്മാനം കിട്ടിയ സര്‍ട്ടിഫിക്കേറ്റും ഗ്ലാസും (സ്റ്റീലിന്‍റെ) കൊണ്ട് ഞാന്‍ ഓടി. മേമേടെ അടുത്തേക്ക്‌., എവിടേം നിന്നില്ല. ഒട്ടത്തോട് ഓട്ടം.
ഓടിവഴികള്‍ താണ്ടി, കനാലിന്‍റെ അടുത്തേക്ക്‌ വിജയലക്ഷ്യത്തിലേക്ക്‌ കുതിക്കുന്ന മാരത്തോണ്‍ ഓട്ടക്കാരനെപോലെ ഞാന്‍ ഓടി. മേമയുടെ മുന്നില്‍ വിജയശ്രീലാളിതന്‍ ആയി നില്‍ക്കാന്‍ ഒരു മോഹം.
ഞാന്‍ എണീറ്റ്‌ പതിവുപോലെ സ്കൂളില്‍ പോകാതിരിക്കാന്‍ വേണ്ടിയുള്ള തയ്യാറെടുപ്പില്‍ അവിടെയും ഇവിടെയും ചുറ്റിത്തിരിഞ്ഞ് സമയനെ കൊന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. കൃത്യം സമയമായപ്പോള്‍ മടിപിടിച്ച മനസ്സുമായി അടിയെപേടിച്ച് ഞാന്‍ സ്കൂളിലേക്ക് പോകാന്‍ റെഡിയായി.
അന്നെനിക്ക് സ്കൂളില്‍ വച്ച് ക്ലാസില്‍ പഠിച്ച് ഒന്നാമന്‍ ആയതിന്‍റെ സമ്മാനം കിട്ടി. എന്‍റെ സ്കൂള്‍ ജീവിതത്തില്‍ ആദ്യത്തെയും അവസാനത്തെയുമായ ഒന്നാംസ്ഥാനം. എന്‍റെ മേമയുടെ (അമ്മയുടെ അനിയത്തി) അടിയും, പിച്ചും അവസാനം എന്നെ ഒന്നാം റാങ്ക്കാരനാക്കി. സ്റ്റേജില്‍ കേറിയപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ആകെ അമ്പരന്നു. ഇനി ഞാന്‍ തന്നെയല്ലേ? സമ്മാനം വാങ്ങേണ്ടത്? നമ്മള്‍ക്കിതൊക്കെ അന്വേഷിക്കാന്‍ സമയം എവിടെ കിടക്കുന്നു. ജയിച്ചോ തോറ്റോ എന്നുപോലും അറിയില്ല.
എന്തായാലും ഞാന്‍ സമ്മാനം വാങ്ങാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.
സമ്മാനം കിട്ടിയ സര്‍ട്ടിഫിക്കേറ്റും ഗ്ലാസും (സ്റ്റീലിന്‍റെ) കൊണ്ട് ഞാന്‍ ഓടി. മേമേടെ അടുത്തേക്ക്‌., എവിടേം നിന്നില്ല. ഒട്ടത്തോട് ഓട്ടം.
ഓടിവഴികള്‍ താണ്ടി, കനാലിന്‍റെ അടുത്തേക്ക്‌ വിജയലക്ഷ്യത്തിലേക്ക്‌ കുതിക്കുന്ന മാരത്തോണ്‍ ഓട്ടക്കാരനെപോലെ ഞാന്‍ ഓടി. മേമയുടെ മുന്നില്‍ വിജയശ്രീലാളിതന്‍ ആയി നില്‍ക്കാന്‍ ഒരു മോഹം.
പ്തുക്കോ!!!!!!
ഭാഗ്യദേവത വീണ്ടും കടാക്ഷിച്ചു. ഭൂമിദേവിയെ ചുംബിക്കാന്‍ എനിക്കൊരവസരം തന്നു...
തികച്ചും അപ്രതീക്ഷിതമായ ഒരനുഗ്രഹം ആയിരുന്നു അത്.
പെട്ടെന്ന് അറിയിക്കാതിരുന്നതുകൊണ്ട് ഭൂമിദേവിക്ക് കാഴ്ചവെയ്ക്കാന്‍ എന്‍റെ മുന്‍നിരയിലെ പുഴു തിന്നാത്ത നല്ലൊന്നാന്തരം പല്ല് മാത്രമേ അന്നേരം എന്‍റെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ... കൂടെ ഒരല്‍പം രക്തവും.
ഉരുണ്ടു പിരണ്ട് ഞാന്‍ പയ്യെ എണീറ്റ്‌ ചുറ്റിനും നോക്കി. എന്‍റെ കഷ്ടകാലത്തിന് അവിടെ ഒരു മനുഷ്യന്‍പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ആരെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ വാവിട്ടു കരഞ്ഞ് ഒന്ന് അര്‍മാധിക്കാം എന്ന് വിചാരിച്ച എന്‍റെ കണക്ക്കൂട്ടലുകള്‍ തെറ്റി.
തെറ്റിയ കണക്ക് കൂട്ടലുകള്‍ നിശബ്ദതയുടെ കണ്ണീര്‍ മുത്തുകളായി.
വായില്‍ ഉപ്പും, ചുരുട്ടി പിടിച്ച ഇടതുകയ്യില്‍ ഭൂമിയില്‍ പതിച്ച എന്‍റെ പല്ലും, മറുകയ്യില്‍ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റും, പിന്നെ ഗ്ലാസ്സും മേലാസകാലം പൊടിയും മണ്ണും, ട്രൌസറില്‍ അവിടവിടെ ചെറിയ ഓട്ടകളും, പപ്പടകളര്‍ ഷര്‍ട്ട് ചുമന്നുമിരുന്നു. അങ്ങനെ വല്ല്യ പരിക്കുകള്‍ ഒന്നും പറ്റാതെ, വീഴ്ച നല്‍കിയ ആഘാതം കണക്കിലെടുക്കാതെ ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ വന്നു കയറി.
എന്നെ കണ്ട മേമ ഒന്ന് ഉറക്കെ ഒച്ചവച്ചു.
അത് പിന്നെ, സമ്മാനം കിട്ടിയ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് നിറയെ രക്തവും, ചെളിയും, കൂടാതെ രണ്ടുമൂന്ന് ഓട്ടയും, സ്റ്റീല്‍ ഗ്ലാസ്സ് സ്വല്പം ചെളുങ്ങിയ ഗ്ലാസ്സാണോ കപ്പാണോ എന്ന അവസ്ഥയുമായി അതില്‍ നിറയെ ഉരുളന്‍ ചരല്‍ നിറഞ്ഞത് കൊട്നും ആവാം എന്ന് കരുതി ഞാന്‍ സമാധാനിച്ചു. പിന്നെ എന്‍റെ വേഷഭൂഷാധികള്‍ ആരെയും ഹരം കൊള്ളിക്കുന്നവയും ആയിരുന്നല്ലോ?
അതിന്‍റെ സന്തോഷത്തില്‍ മേമ കൂക്കി വിളിച്ചതായിരിക്കും എന്ന് കരുതിയ ഞാന്‍ അപ്പോഴാണ്‌ ആ കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചത്. എന്‍റെ ഇടതുകാല്‍മുട്ടില്‍ ഒരു വേദന. നോക്കിയപ്പോള്‍ എന്‍റെ അരിമ്പാറ കാണാനില്ല!!
എവിടെപ്പോയി? എന്നാലോചിക്കുമ്പോള്‍ അവിടെ ഒരു കുഞ്ഞിക്കല്ല് ഇരിക്കുന്നു... ഇതെന്ത് കോപ്പാ എന്‍റെ അരിമ്പാറ കല്ല്‌ തിന്നോ? അതോ ഇനി രാജിവച്ച് എന്നോട് പിണങ്ങിപ്പോയോ?
ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിന്ന ഞാന്‍ മേമയുടെ മുഖത്തേക്ക്‌ ''ഞാന്‍ ഇത്രേം ചെയ്തിട്ടും ചീത്തവിളിക്കുന്നില്ലേ?" എന്ന ഭാവത്തില്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ എനിക്ക് വീണ്ടും ഒരു കാര്യം മനസ്സിലായി. മേമയുടെ സംസാരശേഷി നഷ്ടപെട്ടിരിക്കുന്നു. അനങ്ങുന്ന ചുണ്ടുകളില്‍കൂടി ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് പ്രവഹിക്കുന്നില്ല.
ഒടുക്കം ഒന്നുറങ്ങി എണീറ്റ ഞാന്‍ വീഴ്ചയുടെ ആഘാതത്തില്‍ നിന്നും ഒരുവിധം മോചിതനായപ്പോളാണ് നല്ല മണി മണി പോലെ സംസാരിക്കുന്ന എന്‍റെ മേമയെ ഞാന്‍ കണ്ടത്‌
മേമയുടെ സംസാരശേഷി നഷ്ടപെട്ടില്ല എന്ന് ഞാന്‍ അത്ഭുതത്തോടെ മനസ്സിലാക്കി.
മേമയുടെ ആദ്യത്തെ അലര്‍ച്ചയില്‍ തന്നെ എന്‍റെ ചെവി പേടിച്ച് ബോധം കേട്ടതുകൊണ്ടാണ് എനിക്ക് പിന്നീട് പറഞ്ഞ സിനിമാകഥകള്‍ ഒന്നും കേള്‍ക്കാതിരുന്നതെന്നും,
ഭൂമിദേവി എന്നെ ആലിംഗനം ചെയ്തപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ദക്ഷിണയായി പല്ല് മാത്രമല്ല, ഇടതു കാല്‍മുട്ടിലെ അരിമ്പാറയും സമര്‍പ്പിച്ചിരുന്നുവെന്നും ആ അരിമ്പാറയുടെ മേല്‍ഭാഗത്തെ തൊലി പോയി അതൊരു വലിയ പാലുണ്ണി പോലെ മിനുസമുള്ളതായിത്തീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു എന്നുമൊക്കെ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും എല്ലാം കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
കാര്യങ്ങളെല്ലാം എന്‍റെ കൈവിട്ട് പോയിരുന്നു.
അങ്ങനെ പാലുണ്ണിയായി മാറിയ അരിമ്പാറയും, സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റും ഗ്ലാസ്സും ഒക്കെ സുഖമുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്നില്‍ നിറയ്ക്കുന്നു.
ഭാഗ്യദേവത വീണ്ടും കടാക്ഷിച്ചു. ഭൂമിദേവിയെ ചുംബിക്കാന്‍ എനിക്കൊരവസരം തന്നു...
തികച്ചും അപ്രതീക്ഷിതമായ ഒരനുഗ്രഹം ആയിരുന്നു അത്.
പെട്ടെന്ന് അറിയിക്കാതിരുന്നതുകൊണ്ട് ഭൂമിദേവിക്ക് കാഴ്ചവെയ്ക്കാന്‍ എന്‍റെ മുന്‍നിരയിലെ പുഴു തിന്നാത്ത നല്ലൊന്നാന്തരം പല്ല് മാത്രമേ അന്നേരം എന്‍റെ കയ്യിലുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ... കൂടെ ഒരല്‍പം രക്തവും.
ഉരുണ്ടു പിരണ്ട് ഞാന്‍ പയ്യെ എണീറ്റ്‌ ചുറ്റിനും നോക്കി. എന്‍റെ കഷ്ടകാലത്തിന് അവിടെ ഒരു മനുഷ്യന്‍പോലും ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. ആരെങ്കിലും ഉണ്ടായിരുന്നെങ്കില്‍ വാവിട്ടു കരഞ്ഞ് ഒന്ന് അര്‍മാധിക്കാം എന്ന് വിചാരിച്ച എന്‍റെ കണക്ക്കൂട്ടലുകള്‍ തെറ്റി.
തെറ്റിയ കണക്ക് കൂട്ടലുകള്‍ നിശബ്ദതയുടെ കണ്ണീര്‍ മുത്തുകളായി.
വായില്‍ ഉപ്പും, ചുരുട്ടി പിടിച്ച ഇടതുകയ്യില്‍ ഭൂമിയില്‍ പതിച്ച എന്‍റെ പല്ലും, മറുകയ്യില്‍ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റും, പിന്നെ ഗ്ലാസ്സും മേലാസകാലം പൊടിയും മണ്ണും, ട്രൌസറില്‍ അവിടവിടെ ചെറിയ ഓട്ടകളും, പപ്പടകളര്‍ ഷര്‍ട്ട് ചുമന്നുമിരുന്നു. അങ്ങനെ വല്ല്യ പരിക്കുകള്‍ ഒന്നും പറ്റാതെ, വീഴ്ച നല്‍കിയ ആഘാതം കണക്കിലെടുക്കാതെ ഞാന്‍ വീട്ടില്‍ വന്നു കയറി.
എന്നെ കണ്ട മേമ ഒന്ന് ഉറക്കെ ഒച്ചവച്ചു.
അത് പിന്നെ, സമ്മാനം കിട്ടിയ സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റ് നിറയെ രക്തവും, ചെളിയും, കൂടാതെ രണ്ടുമൂന്ന് ഓട്ടയും, സ്റ്റീല്‍ ഗ്ലാസ്സ് സ്വല്പം ചെളുങ്ങിയ ഗ്ലാസ്സാണോ കപ്പാണോ എന്ന അവസ്ഥയുമായി അതില്‍ നിറയെ ഉരുളന്‍ ചരല്‍ നിറഞ്ഞത് കൊട്നും ആവാം എന്ന് കരുതി ഞാന്‍ സമാധാനിച്ചു. പിന്നെ എന്‍റെ വേഷഭൂഷാധികള്‍ ആരെയും ഹരം കൊള്ളിക്കുന്നവയും ആയിരുന്നല്ലോ?
അതിന്‍റെ സന്തോഷത്തില്‍ മേമ കൂക്കി വിളിച്ചതായിരിക്കും എന്ന് കരുതിയ ഞാന്‍ അപ്പോഴാണ്‌ ആ കാര്യം ശ്രദ്ധിച്ചത്. എന്‍റെ ഇടതുകാല്‍മുട്ടില്‍ ഒരു വേദന. നോക്കിയപ്പോള്‍ എന്‍റെ അരിമ്പാറ കാണാനില്ല!!
എവിടെപ്പോയി? എന്നാലോചിക്കുമ്പോള്‍ അവിടെ ഒരു കുഞ്ഞിക്കല്ല് ഇരിക്കുന്നു... ഇതെന്ത് കോപ്പാ എന്‍റെ അരിമ്പാറ കല്ല്‌ തിന്നോ? അതോ ഇനി രാജിവച്ച് എന്നോട് പിണങ്ങിപ്പോയോ?
ഒന്നും മിണ്ടാതെ നിന്ന ഞാന്‍ മേമയുടെ മുഖത്തേക്ക്‌ ''ഞാന്‍ ഇത്രേം ചെയ്തിട്ടും ചീത്തവിളിക്കുന്നില്ലേ?" എന്ന ഭാവത്തില്‍ നോക്കിയപ്പോള്‍ എനിക്ക് വീണ്ടും ഒരു കാര്യം മനസ്സിലായി. മേമയുടെ സംസാരശേഷി നഷ്ടപെട്ടിരിക്കുന്നു. അനങ്ങുന്ന ചുണ്ടുകളില്‍കൂടി ശബ്ദം പുറത്തേക്ക് പ്രവഹിക്കുന്നില്ല.
ഒടുക്കം ഒന്നുറങ്ങി എണീറ്റ ഞാന്‍ വീഴ്ചയുടെ ആഘാതത്തില്‍ നിന്നും ഒരുവിധം മോചിതനായപ്പോളാണ് നല്ല മണി മണി പോലെ സംസാരിക്കുന്ന എന്‍റെ മേമയെ ഞാന്‍ കണ്ടത്‌
മേമയുടെ സംസാരശേഷി നഷ്ടപെട്ടില്ല എന്ന് ഞാന്‍ അത്ഭുതത്തോടെ മനസ്സിലാക്കി.
മേമയുടെ ആദ്യത്തെ അലര്‍ച്ചയില്‍ തന്നെ എന്‍റെ ചെവി പേടിച്ച് ബോധം കേട്ടതുകൊണ്ടാണ് എനിക്ക് പിന്നീട് പറഞ്ഞ സിനിമാകഥകള്‍ ഒന്നും കേള്‍ക്കാതിരുന്നതെന്നും,
ഭൂമിദേവി എന്നെ ആലിംഗനം ചെയ്തപ്പോള്‍ ഞാന്‍ ദക്ഷിണയായി പല്ല് മാത്രമല്ല, ഇടതു കാല്‍മുട്ടിലെ അരിമ്പാറയും സമര്‍പ്പിച്ചിരുന്നുവെന്നും ആ അരിമ്പാറയുടെ മേല്‍ഭാഗത്തെ തൊലി പോയി അതൊരു വലിയ പാലുണ്ണി പോലെ മിനുസമുള്ളതായിത്തീര്‍ന്നിരിക്കുന്നു എന്നുമൊക്കെ ഞാന്‍ അറിഞ്ഞപ്പോഴേക്കും എല്ലാം കഴിഞ്ഞിരുന്നു.
കാര്യങ്ങളെല്ലാം എന്‍റെ കൈവിട്ട് പോയിരുന്നു.
അങ്ങനെ പാലുണ്ണിയായി മാറിയ അരിമ്പാറയും, സര്‍ട്ടിഫിക്കറ്റും ഗ്ലാസ്സും ഒക്കെ സുഖമുള്ള ഓര്‍മ്മകള്‍ എന്നില്‍ നിറയ്ക്കുന്നു.
